जेन–जेड आन्दोलनका दौरान आफ्ना प्रियजन गुमाएका परिवारहरू अझै गहिरो पीडामा छन्। बलिदानको सम्मान भलेै राज्यद्वारा “शहीद” घोषणा गरिएको छ, तर परिवारहरूले अझै न्याय र वास्तविक परिवर्तनको प्रतिक्षा गरिरहेका छन्।
यो पीडा र चिन्ता अर्घाखाँचीको धरापानी, भूमिकास्थान–४ का मधव सारु मगरको परिवारमा पनि देखिन्छ। मधवलाई काठमाडौंको बानेश्वरमा जेन–जेड आन्दोलनका क्रममा सेनाले गोली हानेर मृत्यु भएको थियो।
२० वर्षीय मधवले कान्ति सेकन्डरी स्कूल, बुटवलबाट १२ कक्षा पुरा गरेपछि काठमाडौं आएर अध्ययन र भविष्य खोज्ने योजना बनाएका थिए। उनले युवाको भविष्यमाथि खेलवाड भइरहेको महसुस गर्दा आन्दोलनमा सहभागी भएका थिए, तर सडकमा उतर्नु उनको लागि घातक साबित भयो।
मधवका बुबा चन्द्र सारु भन्छन्, “हामी परिवारको सदस्य गुमायौं, पीडा अमिट छ। राज्यले जे गरे पनि त्यो खालीपन पूर्ति गर्न सक्दैन। शहीद घोषणा बाहेक हाम्रो अपेक्षा छ कि युवा पुस्ताले उठाएका आवाज सुनिनुपर्छ र अर्को पुस्ताले यस्तो आवाज उठाउन नपरोस्।”
चन्द्र, जो विगत नौ वर्षदेखि कतारमा काम गर्दै आएका थिए, आफ्नो छोराको मृत्युको खबर पाएपछि तुरुन्त घर फर्केका थिए। तर राज्यले शहीद परिवारको पुनःस्थापना योजना स्पष्ट नभएको र आर्थिक भारका कारण पुनः विदेश जानुपर्ने अवस्था आएको थियो। उनी अहिले पत्नी, १२ वर्षीया छोरा र १० वर्षीया छोरीसहित परिवार सम्हालिरहेका छन्।
मधवको आमा मधु सारु भन्छिन्, “मधवको कोठा, किताबहरू सबैकुरा उस्तै छन्, तर उनी छैनन्। उनको मौनता र आँसु घरभरि छ। हाम्रो छोरोले देश परिवर्तन गर्ने सपना देखेका थिए, त्यो सपना मरेको हुन दिनु हुँदैन। न्याय नभएसम्म बलिदानको अर्थ अधूरो रहन्छ।”
परिवारले गोली चलाउने प्रहरी अधिकृतविरुद्ध कानुनी कारबाही र दोषीलाई सजायको माग गर्दै आएका छन्। साथै, शहीद परिवारका लागि स्थायी रोजगार र सुरक्षा सुनिश्चित गर्नुपर्ने जोड दिइएको छ।
मधवको बलिदानले उठाएको आवाजलाई सकारात्मक परिवर्तन र न्यायमा परिणत गर्नु अहिलेको चुनौती बनेको छ।
